Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την Ουκρανία περνούν καθημερινά στην Πολωνία για να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Ωστόσο, υπάρχουν και άνθρωποι που γυρνούν πίσω, αφού αφήσουν τις οικογένειές τους. Στο ταξίδι της επιστροφής στην εμπόλεμη ζώνη δεν βρίσκονται μόνο άνδρες αλλά και πολλές γυναίκες.
Η Μαρία Χάλιγκαν λέει στο CNNi πως γυρνάει στην πατρίδα της, το Κίεβο, για να είναι με την οικογένειά της και τον Καναδό σύζυγο της και να πολεμήσει τους «Ρώσους τρομοκράτες», όπως τους αποκαλεί χαρακτηριστικά.
«Αν χρειαστεί να πολεμήσω, θα πολεμήσω. Θα το κάνω για την χώρα μου, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου. Δεν είμαι άντρας για να μπορέσω να σκοτώσω. Σαν γυναίκα η δουλειά μου είναι να βοηθάω, να είμαι ευγενική, να νοιάζομαι για τους δικούς μου ανθρώπους και όλη την Ουκρανία. Νοιώθω πως όλοι οι Ουκρανοί είναι συγγενείς μου. Ελπίζω να τους βοηθήσει ο κόσμος».
Η Μαρία κρατά στα χέρια της μια χάρτινη καρδιά που έφτιαξαν παιδιά στην Πολωνία με τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας σαν φυλακτό για καλή τύχη
Κάθε γυναίκα που περιμένει το τρένο να έρθει για να τις γυρίσει πίσω, έχει τους δικούς της λόγους για να επιστρέψει. Όλες όμως θεωρούν την επιστροφή στην πατρίδα ως πράξη συμβολικής αντίστασης στους Ρώσους.
Όπως μεταδίδει το CNNi, στο πρόσωπό τους είναι ζωγραφισμένη η αποφασιστικότητα.
Μπροστά στην γραμμή, βρίσκεται η Τατιάνα Βερεμιτσένκο. Η 40χρονη γύρισε από την Πολωνία πριν από λίγες ημέρες, όπου ταξίδεψε για να αφήσει τις δύο κόρες της σε ασφαλές σημείο. Τώρα επιστρέφει στην ανατολική Ουκρανία, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία.
Η Τατιάνα λέει πως ένοιωθε ένα κενό όταν βρισκόταν μακριά από την πατρίδα της, η Πολωνία ήταν πολύ γαλήνια. Η ίδια αποφάσισε να επιστρέψει για να είναι μαζί με τον σύζυγό της, ο οποίος αναμένεται να κληθεί να πολεμήσει.
«Είναι η πατρίδα μου. Νομίζω πως μπορώ να βοηθήσω εδώ. Η Ουκρανία είναι εξίσου σημαντική για τους άνδρες και για τις γυναίκες… Έχουμε τη δύναμη, τη θέληση και την καρδιά».
Η Ιρίνα Οντέλ αφού άφησε τα εγγόνια της στην Πολωνία ένοιωσε μια έλξη να επιστρέψει στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειά της στην Οδησσό.
«Ανησυχώ αλλά αυτό το συναίσθημα πλέον έχει εξασθενήσει με τον καιρό. Θέλω μόνο να είμαι με την οικογένειά μου», λέει.
Στο πίσω μέρος της γραμμής που περίμενε το τρένο της επιστροφής, στεκόταν η Νέλια, κρατώντας στα χέρια της ένα μικρό άσπρο σκυλάκι. Μαζί της ήταν η κόρη της Γιούλια και η εγγονή της Σοφία.
Η Γιούλια δεν μπόρεσε να αφήσει τον πατέρα της πίσω, όπως λέει και θέλει να επιστρέψει.
