Έχουν περάσει ήδη δύο εβδομάδες από το τραγικό πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη
και όπως είναι φυσικό, πέφτει ακόμα βαριά η σκιά της θλίψης και της οργής.
Σήμερα θέλουμε να επαναλάβουμε αυτό που είπαμε από την πρώτη στιγμή: ότι δεν
πρόκειται για ατύχημα, δεν είναι δυστύχημα, είναι ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα!
Για έγκλημα μιλούν σήμερα όχι μόνο οι μανάδες και οι πατεράδες αυτών των
αδικοχαμένων παιδιών, αλλά όλες και όλοι μας. Για έγκλημα μιλούν οι εργαζόμενοι, οι
μαθητές και οι φοιτητές που βρίσκονται τόσες μέρες στους δρόμους και τις
συγκλονιστικές διαδηλώσεις. Και όπως κάθε έγκλημα, έτσι κι αυτό, έχει και αιτίες έχει
και ενόχους.
Ένοχη λοιπόν είναι η σημερινή κυβέρνησή της Ν.Δ., γιατί στις καταγγελίες που
έκαναν οι συνδικαλιστές, τα σωματεία των σιδηροδρομικών για το κακοσυντηρημένο
δίκτυο, για τις ελλείψεις και τα κενά στα συστήματα ασφάλειας, στο προσωπικό, τις
κρίσιμες υποδομές, όπως τέτοια είναι η σήμανση, είχε κλειστά αυτιά.
Ένοχες είναι και όλες οι κυβερνήσεις που υπηρέτησαν αυτό το σάπιο αστικό κράτος
με τις περικοπές και τις υποχρηματοδοτήσεις. Ένοχη είναι η ιταλική εταιρεία, που ήταν
κρατικό μονοπώλιο, αλλά χρεοκόπησε, που σύμφωνα με τις καταγγελίες, μας έφερε τα
σάπια τρένα που δεν τα ήθελαν στην Ελβετία, και μας τα πλάσαρε για υπερσύγχρονα, 5
μέρες κρυβόταν και δεν μπορούσε να ενημερώσει, ούτε για το πόσοι ήταν οι επιβάτες
στο τρένο! Ένοχοι είναι οι διάφοροι εργολάβοι που τσέπωναν τα εκατομμύρια και δεν
προχωρούσαν τα απαραίτητα έργα.
Ότι και να κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και αν προσπαθεί -με μοιρασμένους
ρόλους με τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν αυτή τη χώρα αλλά και τα καλοπληρωμένα
παπαγαλάκια- για να στρέψει τη συζήτηση αποκλειστικά στις υπαρκτές ευθύνες ενός
σταθμάρχη και στο αν αυτός ήταν ή δεν ήταν ρουσφέτι, η αλήθεια -και σε αυτή την
περίπτωση- δεν κρύβεται με τίποτα!
Δεν μπορούν να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες για το σιδηροδρομικό «δυστύχημα»
στα Τέμπη, που είναι η ίδια η πολιτική της χρόνιας υποχρηματοδότησης, της
κατάτμησης του σιδηροδρομικού έργου σε πολλά κομμάτια, η πολιτική της
απελευθέρωσης με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, της ιδιωτικοποίησης του κερδοφόρου
κομματιού. Αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο ανθούν οι ελλείψεις, οι
καθυστερήσεις, τα κενά, τα «ανθρώπινα λάθη». Αυτή την πολιτική ακολούθησαν όλες οι
κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ.
Αυτή η πολιτική αντιμετωπίζει τις σιδηροδρομικές μεταφορές ως πεδίο κερδοφορίας και
αυτό σημαίνει αυτόματα ότι η ασφάλεια των επιβατών μετατρέπεται σε κόστος και ως
τέτοιο αντιμετωπίζεται.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι μόνο το 2021 στην ΕΕ καταγράφηκαν 1.389 σημαντικά
σιδηροδρομικά ατυχήματα, με συνολικά 636 νεκρούς και 513 τραυματίες, εκ των οποίων τα 97 αφορούσαν συγκρούσεις τρένων! Σε αυτό το πλαίσιο αυξήθηκαν και στην Ελλάδα
τα τελευταία χρόνια τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα, που έκρουαν τον κώδωνα του
κινδύνου για ένα πιο «μεγάλο δυστύχημα που έρχεται». Να θυμίσουμε την ανακοίνωση
της παράταξης που στηρίζει το ΠΑΜΕ στους σιδηροδρομικούς, η οποία έκανε και μια
σοκαριστική πρόβλεψη: “Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους
δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις”. Αυτά έγραφαν μόλις 20
μέρες πριν την τραγωδία στα Τέμπη, στις 7 Φεβρουαρίου, και δυστυχώς
επιβεβαιώθηκαν. Μακάρι να μην είχαν επιβεβαιωθεί!
Αυτή η πολιτική ξεκίνησε στην Ελλάδα ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μετά
τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, και επιταχύνθηκε την περίοδο της κρίσης και των
μνημονίων. Από τότε οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προχώρησαν στην
κατάτμηση του σιδηροδρομικού έργου, στον τεμαχισμό του ΟΣΕ σε διάφορες εταιρείες,
διαχωρίζοντας το μεταφορικό έργο από τα δίκτυα, δηλαδή τα βαγόνια από τις ράγες, και
προετοιμάζοντας την ιδιωτικοποίηση. Ενώ, στη συνέχεια ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
που προχώρησε στην πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική εταιρεία.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής φορτώθηκαν χρέη στον λαό και επιδοτήθηκε ο
επενδυτής με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Μειώθηκαν οι εργαζόμενοι και
ελαστικοποιήθηκαν οι εργασιακές σχέσεις. Επιβλήθηκε το καθεστώς της 9ήμερης
συνεχόμενης δουλειάς, των εργολαβικών εργαζομένων. Έγινε, δηλαδή, προσπάθεια να
απαλλαγεί ο «πρώην ΟΣΕ» απ’ ότι μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην κερδοφορία,
κάνοντας εκπτώσεις σε εργατικά δικαιώματα, μέτρα προστασίας, υποδομές κ.λπ.
Η αρχική παγωμάρα, η αγωνία για τα θύματα, η δυσκολία να πιστέψει κανείς ότι
αυτό το σάπιο κράτος έκανε κατορθωτό ακόμα κι ένα από τα πιο αδιανόητα
«δυστυχήματα», όλα αυτά «κουμπώνουν» με τα βάσανα των λαϊκών ανθρώπων.
Με την πανδημία και τις συνέπειές της, που δεν έχουν τελειώσει. Με τα εργατικά
«ατυχήματα», που αποκαλύπτουν έναν καθημερινό πόλεμο στους χώρους δουλειάς. Με
τις καταστροφές από πλημμύρες και πυρκαγιές, που φέρνουν στην επιφάνεια
γερασμένες, ασυντήρητες και επικίνδυνες υποδομές.
Από παντού προκύπτει ότι το κράτος και οι κυβερνήσεις του αντιμετωπίζουν τις
ανάγκες των εργαζομένων ως «βαρίδι» για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η λαϊκή απαίτηση η οποία εκφράζεται μέσα από τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια της
νεολαίας, των εργαζομένων, από τις απεργιακές συγκεντρώσεις, όλο αυτό το διάστημα
είναι μία: Το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο!
Να αποδοθούν όλες οι ευθύνες για να μην έχουμε ποτέ ξανά τέτοιο έγκλημα! Να μην
υπάρξει άλλο παιδί στον 21ο αιώνα που στο μήνυμα της μητέρας του «στείλε όταν
φτάσεις» δεν θα απαντήσει…
Και μοναδική εγγύηση για να γίνει αυτό και για να μην κουκουλωθεί και ξεχαστεί
αυτή η υπόθεση, είναι να συνεχιστούν οι μεγάλοι αγώνες, οι μεγάλες κινητοποιήσεις που
αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα, με επόμενο σταθμό την Πανεργατική Απεργία την
Πέμπτη 16 Μάρτη που πρέπει να νεκρώσει όλη η Ελλάδα!
Να γίνει ένα παλλαϊκό ηφαίστειο αγώνα απέναντι στον πραγματικό ένοχο: Το κράτος
των λίγων, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του, την πολιτική της εμπορευματοποίησης,
που λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή σαν κόστος – όφελος στη ζυγαριά του κέρδους.
Εμείς ως Λαϊκή συσπείρωση θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή τη
κατεύθυνση.
