«Χωρίς στήριξη των παιδιών τα χωριά των ορεινών περιοχών θα ερημώσουν. Δεν μπορούν οι μαθητές να ξυπνούν 5.30 π.μ για να πηγαίνουν σχολείο, είναι εξοντωτικό»
Βασικά σημεία της ομιλίας μου στη συζήτηση της επίκαιρης ερώτησης που είχα καταθέσει στη Βουλή, με θέμα την άμεση επίλυση θεμάτων μετακίνησης των μαθητών στις πυρόπληκτες περιοχές.
Πολλά χωριά στην Αρκαδία είναι αντιμέτωπα με το πρόβλημα της ερήμωσης, οι νέοι φεύγουν. Ένα θέμα που οι Κυβερνήσεις τόσα χρόνια δεν μπορούν να επιλύσουν.
Μιλώ με συγκεκριμένα παράδειγμα:
α). Μαθητής δημοτικού από την Ελαία Γορτυνίας χρειάζεται να διανύει καθημερινά 20 χιλιόμετρα για να μεταβεί στο Νιοχώρι στο σχολείο και 20 για να επιστρέψει, άρα 40 χιλιόμετρα, με τη βοήθεια της οικογένειας του, κατά συνέπεια οι γονείς χρειάζεται να διανύσουν 80 χιλιόμετρα τη μέρα για να επιστρέψουν στο σπίτι τους και το μεσημέρι να πάνε να πάρουν το παιδί τους από το σχολείο. Για όλα αυτά τα χιλιόμετρα, το κράτους τους παρέχει μόνο το ποσό των 200€ τον χρόνο.
β) Μαθητής από το Βιδιάκι Αρκαδίας, μεταβαίνει στο Γυμνάσιο Βούτσι – Τροπαίων που βρίσκεται σε απόσταση 40 χιλιόμετρα μακριά. Πιο πρόσφορη εναλλακτική για τον μαθητή είναι το πλησιέστερο Γυμνάσιο στην Ψωφίδα Καλαβρύτων, που απέχει τη μισή απόσταση. Ας μην απογοητεύσουμε αυτούς τους μαθητές και τους γονείς που πασχίζουν για τη μόρφωση τους.
Η Περιφέρεια δίνει επιχορήγηση 200 ευρώ για τον πρώτο μαθητή και 7€ ημερησίως για τον δεύτερο.
Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε, διότι έχουν μείνει ελάχιστα παιδιά στα ορεινά της Περιφέρειας με ανάγκη να πάνε σχολείο, στα οποία δεν μπορούμε να στερήσουμε και την εκπαίδευση, όταν δέχονται ήδη μειωμένες ιατροφαρμακευτικές παροχές και επιπλέον αντιμετωπίζουν την ερήμωση των χωριών τους.
Δεν πιστεύω ότι η πολιτεία ικανοποιείται ότι αντιμετωπίζει το πρόβλημα στο να βοηθά αυτά τα λίγα παιδιά παρέχοντας τους τα λιγοστά αυτά χρήματα.
Επειδή το θέμα δεν αφορά μόνο την Αρκαδία, αλλά όλους τους νομούς, θα επανέλθω για αυτό το θέμα με νέα ερώτηση σε 20 μέρες, διότι πιστεύω ότι η Πολιτεία πρέπει να στηρίξει αυτούς τους μαθητές που δίνουν αγώνα για τη μόρφωση τους και την επιβίωσή τους στα χωριά.
Δεν νοείται το 2021 να παιδιά των χωριών αυτών να χρειάζεται να κάνουν τόσο κόπο, ξυπνώντας από τις 5.15 το πρωί για τη μόρφωσητους, είναι εξοντωτικό.
Ούτε ο πατέρας μου που ανήκει σε άλλη γενιά, δεν έκανε τόσα χιλιόμετρα από τη Γλανιτσιά της Αρκαδίας. Είχε ένα γυμνάσιο εκεί κοντά και πήγαινε σε μισή ώρα με τα πόδια.
