Η μικρού μήκους ταινία «Χαλεπάς», σε σκηνοθεσία του The Boy και της Αργυρώς Χιώτη, βρίσκεται ήδη στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση.
Η ταινία εγκαινιάζει ένα μεγάλο αφιέρωμα στον σπουδαίο καλλιτέχνη, με μια παράσταση, μια έκθεση και μια έκδοση να συμπληρώνουν το παζλ της μυθιστορηματικής του ζωής και δημιουργίας.
Το Ίδρυμα Ωνάση διαθέτει ένα μεγάλο σύνολο γλυπτών, σχεδίων, προπλασμάτων και εκμαγείων από έργα του Γιανούλη Χαλεπά. Για να τιμήσει το έργο του σπάνιου καλλιτέχνη επιχειρεί μια βουτιά στα άδυτα της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας του μέσα από την παράσταση «Χαλεπάς» (Κεντρική Σκηνή Στέγης, 10-27 Φεβρουαρίου 2022) σε λιμπρέτο του The Boy και σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη, μια ομώνυμη μικρού μήκους ταινία από τους ίδιους δημιουργούς, την έκθεση «Γιανούλης Χαλεπάς: Δούναι και Λαβείν» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (18 Φεβρουαρίου – 5 Ιουνίου 2022) και μία έκδοση.
Η ταινία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο υποτροφίας Καλλιτεχνικής Έρευνας και Ανάπτυξης από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Κατά τη διάρκεια της έρευνας η καλλιτεχνική ομάδα επισκέφτηκε αρχικά την Τήνο και πήρε συνεντεύξεις από κατοίκους του νησιού.
Μέσα από την αποσπασματική και ελεύθερη αφήγηση του έργου επιχειρείται μια καταβύθιση στον ψυχισμό ενός ανθρώπου με πορεία δύσβατη, με τα βουνά, τη θάλασσα και τους ανέμους της Τήνου έντονα παρόντα, μια σκιά πάντα να ακολουθεί, μια ανάμνηση έρωτα να ξεπηδά, και τη μάχη με το σκίτσο και το γλυπτό να ζωντανεύει.
Η Αργυρώ Χιώτη σημειώνει στο ημερολόγιό της από τις ημέρες καλλιτεχνικής έρευνας:
«Ο Γιανούλης ανεβαίνει στο βουνό διαρκώς. Πήγαινε στους μύλους και καθόταν ψηλά, για έμπνευση, του άρεσε γιατί έβλεπε τον Πύργο από τη μία, τα Υστέρνια από την άλλη. Το λατομείο, η μεγάλη αποκάλυψη: απόκοσμο τοπίο, φουτουριστική κατακόμβη πέτρας, πράσινου μαρμάρου. Στον δρόμο πεταμένο ένα πτώμα γουρουνιού σε προχωρημένη σήψη. Στο λατομείο, το ανθρώπινο σώμα φαντάζει ελάχιστο. Οι όγκοι της πέτρας ορθώνονται πελώριοι και αδιαμφισβήτητοι. Ίσως επιστρέψουμε για γύρισμα με Σίμο, με το λαϊκό τραγούδι της μάνας, “τα χώματα, τα χώματα… δως μου φιλί, δως μου φιλί… εγώ σου ‘δωσα το όνομά μου”. Πρώτες δοκιμές με το γυμνό σώμα της Τζω, ζεστασιά στον πάγο. Η αντήχηση της φωνής είναι ασύλληπτη.
Στη σχολή μαρμαροτεχνίας μείναμε ώρα, μιλήσαμε με τον Λεωνίδα Χαλεπά και τον μαρμαρογλύπτη Γιώργο Σιλίκο. Το φως έρχεται από πάνω φυσικό, από φεγγίτη. Το σκάλισμα στη σχολή είναι μουσική. Τρανς. Γλυκός ήχος παρά το σκληρό του μαρμάρου. Θα επιστρέψουμε για ηχογράφηση. “Παραμύθι είμαι εγώ. Παραμύθι να σου πω;” είχε πει κάπου ο Γιανούλης».
