Ο πραγματικά δυνατός άνθρωπος – Η σχετικότητα του χρόνου στη χειρουργική αίθουσα
Όλοι ξέρουμε τουλάχιστον έναν άνθρωπο που έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Έχουμε ίσως βιώσει το άγχος και την αγωνία αναμένοντας την ενημέρωση των γιατρών έξω από μία κρύα αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Αυτό που περιμένουμε να μας λυτρώσει είναι μια φράση: “Όλα πήγαν καλά!”.
Τι συμβαίνει όμως όταν εμείς οι ίδιοι υποβαλλόμαστε σε μια επέμβαση; όταν εμείς είμαστε στην “ευάλωτη θέση”.
Αν και ως Ψυχοθεραπεύτρια συνήθως κατά τη θεραπευτική πράξη μοιράζομαι παραδείγματα άλλων, σήμερα θα μοιραστώ ένα δικό μου. Κι αυτό που ακολουθεί ονομάζεται αυτοαποκάλυψη*.
Πρόσφατα νοσηλεύτηκα μερικές μέρες καθώς χρειάστηκε να υποβληθώ σε μία μικρή επέμβαση ρουτίνας. Τις μέρες που προηγήθηκαν το μυαλό που κατακλυζόταν από όλα τα διαδικαστικά: να ταξιδέψω μέχρι την Αθήνα, να βρω που θα μείνω, να είμαι στα ραντεβού μου τις προκαθορισμένες ώρες και να αξιολογήσω και κάποιους αστάθμητους παράγοντες ώστε να είμαι όσο πιο προετοιμασμένη γίνεται. Παράλληλα, είχα πάντα στο νου μου και το άγχος των δικών μου ανθρώπων… Αν και έχω μάθει να στηρίζω τους άλλους ήρθε η στιγμή που αυτή την στήριξη τη χρειάστηκα εγώ…
Το πρωί της επέμβασης ξημέρωσε και πήρε τη θέση μιας άυπνης σχεδόν νύχτας. Παρόλα αυτά δεν ήμουν καθόλου κουρασμένη. Μετά από την τυπική γραφειοκρατική διαδικασία μια νοσοκόμα με οδήγησε στο δωμάτιό μου όπου θα ετοιμαζόμουν. Μία γαλάζια χειρουργική ρόμπα, ένα σκουφάκι για το κεφάλι και κάλτσες συμπίεσης για τα πόδια. Ξαφνικά, μόνο αυτά τα 3 πράγματα χρειαζόμουν… Τίποτα άλλο. Κάθισα σε μια αναπαυτική καρέκλα στη γωνία του δωματίου κοιτάζοντας το λευκό τοίχο απέναντί μου.
Δεν άνοιξα την τηλεόραση, δεν έπιασα μηχανικά το κινητό μου να κοιτάξω την ώρα, δεν χτύπησα το κουμπί που θα καλούσε τη νοσοκόμα ώστε να ρωτήσω πότε θα ξεκινήσουμε… Μόνο καθόμουν. Δεν ξέρω τι σκέψεις υπήρχαν στο μυαλό μου… Θυμάμαι μόνο να αναλογίζομαι το χρόνο. Αναρωτιόμουν τι ώρα είχε πάει… Αν η ώρα περνούσε γρήγορα ή αργά… Και μετά από λίγο το σκεφτόμουν ξανά… Παρόλα αυτά δεν κοίταξα κανέναν ρολόι. Περίμενα απλώς κάποιον να έρθει να με βγάλει από τη σιωπή μου… Να μου θέσει ένα χρονικό όριο “Τώρα ξεκινάμε”. Να θέσει ένα τέλος στην καθόλου γαλήνια ησυχία που υπήρχε στο κεφάλι μου.
Αν και απέξω με περίμεναν όσοι με αγαπάνε, εκείνη την στιγμή μέσα στο μυαλό μου ήμουν μόνη μου. Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που για κάποιον λόγο δε μας είναι εύκολο να μοιραστούμε αυτά που νιώθουμε. Όσο καλή επαφή και να έχεις με τα συναισθήματά σου, μπορεί να υπάρξουν στιγμές που δε θα είναι εύκολο να τα βάλεις σε λέξεις και να τα επικοινωνήσεις στους γύρω σου... Αυτό μπορεί να εκφραστεί, με θλίψη, με θυμό ή ακόμα και με απάθεια. Ο πραγματικά δυνατός άνθρωπος – Η σχετικότητα του χρόνου στη χειρουργική αίθουσα
Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να ανοιχτούμε για όσα νιώθουμε. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και δημιούργησε γύρω σου ένα ασφαλές περιβάλλον από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι πως θα είναι εκεί για σένα. Αν αυτό δεν είναι εύκολο, ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να σε βοηθήσει να ανακτήσεις την αυτοεκτίμησή σου και να φιλτράρεις τα άτομα που έχεις στη ζωή σου, κάνοντας την “συναισθηματική σου καθημερινότητα” πιο λειτουργική.
Όσο κι αν βλέπεις γύρω σου “ισορροπημένους”, εξωστρεφείς ανθρώπους μπορώ να σου επιβεβαιώσω πως όλοι έχουμε στιγμές που λυγίζουμε. Δεν είναι κακό να χρειαστείς στήριξη. Θυμήσου πως κι εσύ την αξίζεις!
Το να δείξεις πως πονάς δε σε κάνει λιγότερο δυνατό… σε κάνει περισσότερο “ανθρώπινο“…
Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Τηλ.: 694 719 3721
*αυτοαποκάλυψη: Η αυτοαποκάλυψη του θεραπευτή αναφέρεται στις στιγμές εκείνες που ο ίδιος μοιράζεται επεισόδια ή εμπειρίες από τη ζωή του στο θεραπευόμενο.
